Jungfraujoch Top of Europe i szlak północnej ściany Eigeru – spełnione marzenie w Szwajcarii

Wjazd na przełęcz Jungfrau, a następnie przejście szlakiem u podnóży sławnej północnej ściany Eigeru było jednym z najwspanialszych momentów podczas mojej podróży po Szwajcarii. Chcę się z Tobą podzielić wrażeniami i też paroma wskazówkami, które mogą Ci się przydać, jeśli planujesz wizytę w tym miejscu.

Grindelwald – jak dotrzeć, gdzie nocować?

Do Grindelwald, słynnego alpejskiego kurortu u stóp Eigeru dotarłyśmy pociągiem z Zurichu. A do Zurychu – samolotem z Wrocławia.

Od razu podpowiem – jeśli planujesz więcej przejazdów pociągami w Szwajcarii, a także wjazdy górskimi kolejkami linowymi, warto od razu wykupić tzw. Halb Tax Abo. To karta, dzięki której będziesz mieć 50% zniżki na wszystkie połączenia komunikacyjne w Szwajcarii. Bardzo się opłaca i szybko się zwraca. Mając kartę w kieszeni, szwajcarskie ceny nie wyglądają już tak przerażająco. Według mnie, Halb Tax Abo opłaca się bardziej niż SwissPass, który nie działa na wszystko. Więcej o tych abonamentach i aktualne info znajdziesz na stronie sbb.ch.

Aby móc zaplanować całodniową wycieczkę na Jungfraujoch oraz zejście szlakiem pod Eigerem z powrotem do miejscowości, potrzebny jest cały dzień. Warto więc zarezerwować nocleg w Grindelwald. Oczywiście, jak w całej Szwajcarii, ceny noclegów tutaj są bardzo wysokie. My postawiłyśmy na coś tańszego – Easy Eiger Lodge. Zaletami tego obiektu – prócz ceny – jest bezpośrednia bliskość terminala kolejowego i stacji kolejki wyjeżdzającej w kierunku Jungfrau, w cenie naprawdę smaczne śniadania, przyjemny bar z kiełbaskami w sąsiedztwie, a ponadto dostałyśmy pokój z widokiem na Eiger! Wadą są oczywiście łazienki wspólne dla pokoi schroniskowych, na korytarzach, co jest mało wygodne. Przy większym budżecie na noclegi można zarezerwować tutaj pokój z łazienką lub nawet apartament.

Punkt widokowy na Eiger – First Cliff Walk Grindelwald

Do Grindelwald przyjeżdżamy po południu. Pogoda tego lipcowego dnia jest wymarzona. Podróżujemy przez Szwajcarię w czasie, gdy przez Europę przetacza się fala upałów. W alpejskich wioskach, położonych na wysokości ponad 1000 m n.p.m. przez cały tydzień temperatura przekracza 30 stopni! Zmiana klimatu dzieje się na naszych oczach…

Po zameldowaniu się w schronisku wybieramy się na spacer po miejscowości oraz wjeżdżamy na punkt widokowy Eiger First Cliff Walk. Wagonik wywozi nas na wysokość 2168 m n.p.m. skąd ścieżką podwieszoną do skały przechodzimy na balkon widokowy wysunięty ponad strome zbocze.

Jakie to wspaniałe uczucie! Budzisz się rano w w swoim domu we Wrocławiu, w pośpiechu szykujesz się na wczesny samolot do Zurychu, lecisz półtorej godziny, w Zurychu kupujesz bilet na pociąg do Grindelwald, jedziesz trzy godziny i jeszcze tego samego dnia spędzasz popołudnie mrużąc przed słońcem oczy na tarasie z widokiem na wspaniałe alpejskie trio: Eiger (3.970) Mönch (4.107) i Jungfrau (4.158)… A to dopiero przedsmak tego, co czeka nas w kolejnych dniach!

Spacerując po miejscowości oglądałam hotele – szczególnie interesują mnie te starsze budynki, jak na przykład słynny Belvedere. Z tych balkonów obserwowano w przeszłości wspinaczy, zmagających się z Morderczą Ścianą Eigeru: Nordwand – Mordwand. Szczególnie poruszająca jest historia zespołu Toniego Kurza, o której opowiada m.in. film „Północna Ściana” z 2008 roku. Oczywiście, że obejrzałam przed przyjazdem tutaj.

Jungfraujoch Top of Europe – spełnione marzenie

Czy można spełnić dwa podróżnicze marzenia w ciągu jednego dnia? Jeśli jest się akurat w Szwajcarii, to można 😉

Na przełęcz Jungrfau ruszamy pierwszym pociągiem z samego rana – trzy pierwsze połączenia są tańsze (Good Morning Ticket), a poza tym chcemy mieć dużo czasu na zejście szlakiem. Przejażdżka tym pociągiem jest atrakcją sama w sobie. Cały czas stoimy przy otwartym oknie podziwiając zmieniającą się alpejską panoramę w pierwszych promieniach porannego słońca. Na stacji Kleine Scheidegg przesiadamy się do drugiego pociągu – Jungfraubahn.

Do stacji Kleine Scheidegg można też wyjechać nowoczesną kolejką gondolową z Grindelwald, a także z położonej w sąsiedniej dolinie miejscowości Lauterbrunnen (o której będzie w osobnym wpisie).

Jungfraubahn to wąskotorowa kolej zębata oddana do użytku w 1912 roku, będąca najwyżej położoną linią kolejową w Europie. Powtórzę, w 1912 roku. Po 16 latach budowy. Górna stacja znajduje się na wysokości 3.454 m n.p.m. a trasa przez dłuższy czas wiedzie przez dziesięciokilometrowy tunel wykuty w skale. I tak sobie wtedy myślę, o tych naszych polskich tunelach budowanych obecnie, drogach górskich, o zakopiance… Tymczasem miła pani konduktorka rozdaje nam pamiątkowe czekoladki z wizerunkiem Alp.

W pewnym momencie pociąg zatrzymuje się, a pani informuje nas o możliwości wyjścia do punktu widokowego Eismeer. Przez wielkie okna w tunelu oglądamy prawdziwe „lodowcowe morze”.

Po niedługiej chwili docieramy do celu. Na wysokości trzech i pół tysiąca metrów znajduje się małe „zimowe miasteczko”. Jestem zaskoczona, jak wiele tu się dzieje. Komercja tego miejsca mnie trochę przytłacza. Mimo wczesnej godziny, jest całkiem sporo turystów. Ponoć później pojawią się tutaj prawdziwe tłumy.

Strzałki na ścianach wskazują nam drogę przez labirynt różnych atrakcji. Wykuty w skale korytarz pokazuje etapy budowy linii kolejowej – bardzo ciekawa wystawa. W Lodowym Pałacu robimy sobie mnóstwo zdjęć i jednocześnie zastanawiamy, jak długo jeszcze takie pałace będą istnieć, zanim stopnieją do reszty? Mijamy sklepiki z zegarkami w zawrotnych cenach, przechodzimy przez „fabrykę czekolady” Lindt – troszkę rozczarowanie, bo dużo tu imitacji czekolady, a nie prawdziwego pokazu. W końcu wychodzimy na taras widokowy.

Aletsch – największy alpejski lodowiec

Widok z tarasu przy obserwatorium Sphinx zapiera dech. Dosłownie i w przenośni. Z uwagi na wysokość, człowiek przybyły prosto z nizin może czuć zmęczenie, senność, ból głowy. 24-kilometrowy lodowiec wygląda jak kręta, biała autostrada. Jest imponujący, wspaniale otoczony przez czterotysięczniki.

Można stać i podziwiać w nieskończoność. Tak bardzo się cieszę, że mogę patrzeć ten widok! A jednocześnie chce mi się płakać… Słońce pali mnie w twarz, a termometry wskazują 11 stopni powyżej zera! Lipiec w 2022 roku był rekordowo upalny. Zdaję sobie sprawę z faktu, że 27 mld ton lodu może i brzmi imponująco, ale w ekspresowym tempie topnieje – na moich oczach.

Wychodzimy na zewnątrz, na rozmoknięty śnieg. Stąd można wybrać się na trekking do schroniska na przełęczy pod Mnichem lub na spacer po lodowcu z przewodnikiem. My jednak mamy na dzisiejszą wędrówkę inny pomysł.

Szlakiem wzdłuż północnej ściany Eigeru

Zjeżdżamy pociągiem przez skalny tunel do stacji Eigergletscher (2.333 m). Stąd wyruszamy szlakiem, który poprowadzi nas wzdłuż Eigeru. Do Grindelwaldu mamy stąd 3,5 godziny wędrówki.

Trasę wędrówki można skrócić o godzinę, wsiadając w pociąg na przedostatniej stacji przed Grindelwaldem – Alpiglen.

Szlak jest bardzo przyjemny, łatwy. Delikatnie schodzi w dół, a widoki są niezwykłe. Co ciekawe, nie ma tutaj ani jednego turysty! To niesamowite. Na przełęczy masa międzynarodowego towarzystwa, a tutaj takie pustki.

Nordwand – Mordwand

Dłuższy przystanek robimy przy tablicy opisującej drogę pierwszego zdobycia Mordwand. Patrzymy na datę. 20/21 lipca 1938. To przypadek, ale dziś mamy 20 lipca 2022 roku. Stoimy tu dokładnie 84 lata od pierwszego udanego wejścia na Eiger tą drogą.

Wśród pierwszych zdobywców był austriacki, 26-letni wówczas wspinacz, Heinrich Harrer. Po dwóch dniach wspinaczki zatknął na wierzchołku góry flagę z faszystowskim emblematem… Nazista zdobył sławę, a gratulował mu sam Führer… W 1939 roku Harrer szykował się do wejścia na Nanga Parbat. Zatrzymany przez Brytyjczyków i osadzony w obozie na terenie Indii, z którego ucieka do Tybetu. Tam spędza 7 lat w towarzystwie Dalajlamy. „7 lat w Tybecie” to film, który powstał na podstawie książki Harrera. Himalaista przeszedł życiową przemianę, a fakty związane z jego nazistowską przeszłością wyszły na jaw dopiero po premierze kontrowersyjnego filmu.

„Biały Pająk” to z kolei pierwsza książka Harrera opisująca zdobycie północnej ściany Eigeru. To świetna lektura, klasyka górskiej literatury. Trudna do zdobycia (prawie jak Eiger), ale czasem pojawia się w drugim obiegu i w bibliotekach.

Zagryzając kanapki w wiśniowym dżemem własnej roboty myślimy o tych wszystkich wspinaczach i ich zmaganiach z 1800-metrową, prawie pionową skalną ścianą. Pierwsze wejście – 2 dni. Najszybsze wejście – 2 godziny, 22 minuty i 50 sekund. W 2015 roku swój własny rekord pobija Ueli Steck. Szwajcarski wspinacz, niepokonany przez czas, lecz pokonany przez góry…

I jeszcze jedno polecenie filmu w tym miejscu – „Race to the Summit” („Pojedynek nad przepaścią”) z 2023 roku. Dla wszystkich zainteresowanych tematem – na Netflixie.

Dalej w Szwajcarię

Wędrówka nie wyglądała na wyczerpującą, ale jednak cały dzień na dużej wysokości robi swoje. Spędzamy jeszcze jedną noc w Eiger Lodge w Grindelwaldzie. Rano po śniadaniu pojedziemy pociągiem do Lauterbrunnen, bo zobaczyć tamtejsze wodospady. A potem dalej do Zermatt, po kolejne górskie wędrówki i majestatyczne widoki. Przeczytasz o nich w kolejnych wpisach.

Obserwuj mnie na Instagramie

W Alpy na narty z dziećmi

Zobacz nasze sprawdzone miejsca na narciarski wyjazd z dziećmi na narty w Alpy!